Tuesday, 15 April 2014

വിഷു: ചില മധുരസ്മൃതികള്‍

വിഷു എപ്പോഴും മനോഹരമായിരുന്നു....! സ്വാദിഷ്ടവുമായിരുന്നു...!!
സ്കൂള്‍ വെക്കേഷന്‍ ആയിരിക്കും.. അത് കൊണ്ടു തന്നെ വേനലിനൊപ്പം ഉരുകിത്തിളച്ച ബാല്യത്തിന്‍റെ കൗതുകങ്ങള്‍... കള്ളനും പോലീസും കളി... പടക്കം... ആറ്റുനോറ്റ് കിട്ടുന്ന സിനിമ കാണാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം... വാടകയ്ക്ക് എടുക്കുന്ന അര സൈക്കിളില്‍ ഉള്ള സാഹസിക കോപ്രായങ്ങള്‍...
എത്ര മധുരമുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍....!!
ഇപ്പോഴത്തെ പ്രിയപ്പെട്ട അയല്‍ക്കാരി ശാന്തേ...ച്ചിയുടെ (അമ്മാമ്മ) വീട്ടില്‍ നിന്നും,
ആദ്യം ഞങ്ങള്‍ താമസിച്ചിരുന്ന അയല്‍പ്പക്കങ്ങളില്‍ നിന്നും
വിഷുവിനും, ഓണത്തിനും പലപല വിഭവങ്ങള്‍ കൊണ്ടു വരും.. ആദ്യം താമസിച്ചിരുന്ന സ്ഥലത്ത് ചുറ്റും ഹിന്ദു ഭവനങ്ങളായിരുന്നു... കായ വറുത്തത്, ശര്‍ക്കരവരട്ടി, വിഷുക്കട്ട തുടങ്ങി ഹോംമെയ്ഡ് വിഭവങ്ങള്‍ ഇഷ്ടം പോലെ കൊണ്ടുവരും.. ഉപ്പേരി (കായ വറുത്തത്) ഞാന്‍ തന്നെ തിന്നു തീര്‍ക്കും.. ഭയങ്കര ഉപ്പേരിക്കൊതിയന്‍ ആയിരുന്നു ഞാന്‍.. ഇപ്പൊ എല്ലാം റെഡിമെയ്ഡ് ആണല്ലോ.. അത് കൊണ്ടു തന്നെ വീട്ടില്‍ തന്നെ ഉണ്ടാക്കിയ പല വിഭവങ്ങളും ബേക്കറിയില്‍ നിന്നാണ് കൊണ്ടുവരിക..
അത് കൊണ്ടു തന്നെ വീട്ടില്‍ ഉണ്ടാക്കുന്ന ആ സ്വാദ് എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെട്ടു.. സ്വല്‍പ്പം ഉപ്പു ജാസ്തി രുചിക്കുന്ന ആ പഴയ കായവറുത്തത് ഇപ്പോഴും ന്‍റെ വീക്ക്നെസ് ആണ്...
സത്യത്തില്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടത് ഗ്രാമീണവിശുദ്ധിയാണ്...!!

***
വിഷുക്കാലത്ത് ഞങ്ങള്‍ പടക്കക്കച്ചവടം ചെയ്യും
ഞാനും, സതീഷും, ബിനോജും അങ്ങനെ കുറെ പേര്‍,,
ഓല കൊണ്ടൊക്കെ മറച്ചു താല്‍ക്കാലിക കടയില്‍ നിരത്തി വെച്ച കുറച്ചു പൊട്ടാസ്...
അത് വാങ്ങിക്കാന്‍ വരുന്ന ഞങ്ങളില്‍ തന്നെയുള്ള കൂട്ടുകാര്‍.. ചിരി, കളി, ബഹളം, അവസാനം ഞങ്ങള്‍ തന്നെ പൊട്ടിച്ചു തീര്‍ക്കും!
ബിസിനസ്-സാമ്പത്തിക രംഗത്ത് സതീഷ്‌ ഇന്നും പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു..

***
എന്നിലെ കലാകാരന്‍ ആദ്യം ജനങ്ങള്‍ അറിഞ്ഞതും ഒരു വിഷുക്കാലത്തായിരുന്നു... ഞാന്‍ തന്നെ എഴുതി സംവിധാനം (?) ചെയ്ത സ്നേഹം എന്ന നാടകം ഞങ്ങളുടെ വീടിനടുത്തുള്ള പറമ്പില്‍ നടത്തി!! ആദ്യം എതിര് പറഞ്ഞ വാപ്പച്ചി ഒടുവില്‍ സമ്മതം മൂളി. കേട്ടറിഞ്ഞു വന്ന ഇബ്രാഹിം മാമ കുറച്ചു രൂപ സ്പോന്‍സര്‍ ചെയ്തതോട് കൂടി പരിപാടി ഗംഭീരമാകാനുള്ള സാധ്യത മണത്തു.. വൈകീട്ട് പരിപാടി തുടങ്ങുന്ന കുറച്ചു മുന്‍പേ അങ്ങനെ മൈക്ക് സെറ്റ് എത്തി... ഒന്നും രണ്ടും രൂപയായി ഞങ്ങള്‍ പിരിച്ചെടുത്ത കുറച്ചു പൈസ മാമയുടെയും വാപ്പചിയുടെയും സംഭാവനയുടെ ബലത്തില്‍ മൈക്ക് സെറ്റ് വാടകക്ക് എടുക്കാന്‍ പ്രാപ്തമായി....//
നാട്ടുകാര്‍ പായും ചാക്കും ഒക്കെയായി വന്നു.. അവര്‍ക്ക് നാടകം കാണല്‍ വിഷയമല്ലായിരുന്നു.... ഞങ്ങടെ കുട്ട്യോളെ പരിപാട്യല്ലേ?? അമ്മാമമാരും, ചേച്ചിമാരും, കുട്ടികളും ആകെ ബഹളമായി... പരിപാടി കുളം ആകുമെന്ന് മാത്രം വിചാരിച്ചിരുന്ന സമയത്ത്, മൊത്തം ശുഭലക്ഷണങ്ങള്‍..
ചങ്ങാതി കലേഷിന്‍റെ കസിന്‍ എത്തിയതോടെ നല്ല പാട്ടുകാരനും ആയി... നാടകത്തില്‍ വേഷമിട്ട ചങ്ങാതികളെ ഓര്‍മ്മ വരുന്നു...
കലേഷ്‌, ബിനോജ്, സതീഷ്‌, സുല്‍ഫി, സലി പിന്നെ ഞാനും... അങ്ങനെ കുഞ്ഞു ഗ്രാമത്തിന്‍റെ നിഷ്കളങ്കമായ ബാല്യങ്ങള്‍ ആഘോഷിച്ച ആ വിഷുക്കാലം ഇന്നും ഓര്‍മ്മയിലെ സുഗന്ധമാണ്...!!
  
  ******************************

എല്ലാ പ്രിയപ്പെട്ടവര്‍ക്കും ഒരിക്കല്‍ കൂടി വിഷു ആശംസകള്‍...

വാപ്പച്ചിയുടെ ചരമവാര്‍ഷികം: ചില നൊമ്പരങ്ങള്‍.. ഓര്‍മ്മകള്‍...

വാപ്പച്ചി ശരിക്കും പാവമായിരുന്നു.. സ്നേഹം മാത്രം മനസ്സില്‍ നിറച്ചു വെച്ച സാധു.. ചെറുപ്പത്തില്‍ ആഗ്രഹങ്ങള്‍ എന്നില്‍ മുളക്കുന്നതിനു മുന്‍പേ അതെല്ലാം എന്നിലേക്കെത്തിച്ച ഒരു പാവം താതന്‍. വാപ്പച്ചി വളരെ ചെറുപ്പത്തിലേ അധ്വാനിച്ചു കുടുംബം പോറ്റാന്‍ തുടങ്ങി. പഠിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ പത്ര എജന്റായിരുന്നു അന്ന് തൃപ്രയാര്‍ ആണ് പത്രക്കെട്ട് വരിക. ദിവസവും സൈകിള്‍ ചവുട്ടി അത്രയും ദൂരം പോയി പത്രം എടുത്തു കൊണ്ടുവന്നു... വിതരണം ചെയ്യും. ഞാന്‍ 8ല്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ പങ്കജട്ടീചര്‍ വാപ്പചിയെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞത് ഓര്‍മ്മ വരുന്നു, കഠിനധ്വാനിയായ പാവം ചെക്കന്‍ എന്ന്.... (ടീച്ചറുടെ വീട്ടില്‍ പണ്ട് പത്രം ഇട്ടിരുന്നതും വാപ്പച്ചി ആയിരുന്നു. )
പിന്നീട് എത്രയോ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം സെറിബ്രല്‍ത്രോംബോസിസ് കീഴ്പ്പെടുത്തിയ അവസാനപത്തു വര്‍ഷങ്ങള്‍ വരെ അദ്ദേഹം അധ്വാനിക്കുകയായിരുന്നു.. എന്നെ നല്ല നിലയില്‍ കാണുവാനാകാതെ ഓര്‍മ്മ മാഞ്ഞുതുടങ്ങിയ അവസാനനാളുകളില്‍ വാപ്പച്ചി സന്തോഷം അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല. ഒന്നും സമ്പാദിക്കാതെ, ആരോടും പരിഭവിക്കാതെ, എല്ലാവരെയും സ്നേഹിച്ചു ദൈവത്തോട് നന്ദി പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു ഒരവധൂതനെപോലെ വാപ്പച്ചി പോയ്‌മറഞ്ഞു.
ഒന്നും തിരികെ നല്‍കാന്‍ എനിക്കായില്ലാ. ആ സാഗരം പോലെയുള്ള സ്നേഹത്തില്‍ നിന്നൊരു തരി പോലും എപ്പോഴും ലോകത്തിന്‍റെ പ്രശ്നങ്ങളെ കുറിച്ച് വേവലാതിപ്പെട്ടു ഒരു കുഞ്ഞുബുജിയുടെ പൈജാമയിട്ട് നടന്ന എനിക്ക് ജീവിതം തലയില്‍ കയറുമ്പോഴേക്കും വാപ്പച്ചി മണ്ണിലേക്ക് തന്നെ മടങ്ങി.
ഓര്‍മ്മ നിലക്കുന്ന വരെയും വാപ്പച്ചി ഒരു നോവായി കൂടെയുണ്ടാകും... ഓര്‍മ്മ അല്ഷിമെര്സായി മാഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ആ അന്ത്യവത്സരങ്ങളില്‍ ഞാനായിരുന്നല്ലോ ആ പാവത്തിന്‍റെ അഭിനവതാതന്‍... പുത്രധര്‍മ്മമോ, പിതാധര്‍മ്മമോ തീര്‍ക്കാനാവാതെ ഞാനെന്ന സ്വത്വം സ്വയംവിലപിക്കുന്നു...
ഞന്‍ തന്നെ ഖബറിലേക്ക് മടങ്ങുന്നതിനു മുന്‍പേ വാപ്പച്ചിയുടെ ജീവിതത്തിലെ ഒരേയൊരു ആഗ്രഹം സാധിപ്പിച്ചു കൊടുക്കണം. വിശുദ്ധമക്കവും, മദീനയും പൂകാന്‍ അദ്ദേഹം എത്ര കൊതിച്ചിരുന്നു...
എന്‍റെ ആഗ്രഹങ്ങള്‍ പൂര്‍ത്തിയായില്ലെന്കിലും വാപ്പചിയുടെ ആ ഒരാഗ്രഹം എന്നിലൂടെ നടത്തികൊടുക്കാന്‍ സര്‍വേശ്വരനായ അല്ലാഹുവിനോട് പ്രാര്‍ഥിക്കുന്നു...

Sunday, 30 March 2014

ഒരു അഭിമുഖത്തിനു മുന്‍പും പിന്‍പും

    പയ്യന്‍റെ ചുഴിഞ്ഞുനോട്ടം എനിക്കത്ര പിടിച്ചില്ല, ഈ അണ്ഡകടാഹം സ്വന്തം തുടയിടുക്കിലാണെന്നല്ലേ ഭാവം. സംസ്കൃതമറിയാമായിരുന്നെങ്കില്‍ (സംസ്കൃതം ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നര്‍ത്ഥം!) ഭാവത്തെ കുറിച്ച് ഞാനൊരു ശ്ലോകം തന്നെ കാച്ചിയേനെ; കിം ബഹുനാ!
    പയ്യന്‍ കുറച്ചു കൂടി തടിച്ചത് പോലെ. അല്ലെങ്കിലും ആ ഫലിതക്കാരന്‍റെ കൂടെ നിന്നാല്‍ ആരാണ് നന്നാവുക? അയാളെ വിട്ടു പോന്നത് നന്നായി.
   'ഇരിക്കൂ...'
ഞാന്‍ പയ്യനോട് പറഞ്ഞു.
താന്‍ പറഞ്ഞില്ലേലും ഇവന്‍ ഇരിക്കും എന്ന മുഖഭാവത്തോടെ അവന്‍ കസേര നീക്കി ചന്തിക്കീഴിലേക്ക് വലിച്ചിട്ടു. ഒരു ഹവാനക്ക് തീ കൊളുത്തി പതുക്കെ പുകയൂതാന്‍ തുടങ്ങി.
   'എനിക്കാവശ്യം സംസ്കൃതമുരക്കാത്ത 'പാത്ര'ങ്ങളെയാണ്..'
ഞാനാദ്യം തന്നെ എന്‍റെയാവശ്യം മന്ത്രിച്ചു.
  'എനിക്കും അങ്ങനെ തന്നെ. സംസ്കൃതം പറഞ്ഞു ഞാന്‍ മടുത്തു. താങ്കള്‍ക്ക് വേണമെങ്കില്‍ വല്ല റഷ്യനോ പേര്‍ഷ്യനോ എന്നെക്കൊണ്ട് ഉരത്താം..'
  'ഖരോഷാ.....' ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
  'കല്ലിവല്ലി..' പയ്യന്‍ തല വെട്ടിച്ചു.
   'ശരി, ഇനി മുഖാമുഖത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാം... നോവല്‍ എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍..??
   'സംസ്കൃതമില്ലാത്ത സാഹിത്യകഥനം...'
ഹമ്പടാ, എന്നെ ഫ്ലാറ്റാക്കുകയാണ്.. വരട്ടെ..
    'അപ്പോള്‍ പലരുടെയും നോവലുകള്‍ നോവലല്ല എന്ന് വരുന്നു!?'
    'തീര്‍ച്ചയായും, അലക്സാണ്ടര്‍ പ്രോഖനോവ്‌ എഴുതിയത് പോലും നോവലാണെന്നു നാം അന്ഗീകരിക്കുന്നത് അതില്‍ സംസ്കൃതം കലരാത്തത് കൊണ്ടാണ്..'
    'മലയാളത്തില്‍....?'
    'മലയാളത്തില്‍ ആര്‍ക്കറിയാം നോവലെഴുതാന്‍? എല്ലാവരും കഥകളോ, നീണ്ട കഥകളോ, ഇനിയും നീണ്ട കഥകളോ, നീണ്ടു നീണ്ട മുഴുനീളകഥകളോ എഴുതുന്നു... നോവലെന്ന വിളിപ്പേരോടെ.....'
   'നോവലില്‍ നായകന്‍റെ സ്ഥാനം..?'
   'അസ്ഥാനം ! (സ്ഥാനം അവസാനിക്കുന്നില്ല )'
   'സംസ്കൃതത്തില്‍ നിന്നാണ് ഹിന്ദി ഉത്ഭവിച്ചത്‌ എന്നതിനെ കുറിച്ച് എന്തു പറയുന്നു..?'
   'സംസ്കൃതം...? ഹിന്ദി..?? ഹിന്ദിയില്‍ നിന്നാണ് സംസ്കൃതം ഉണ്ടായത്...
സംസ്കൃതമപി ജനനം
ഹിന്ദിഹീ നികടസാഗരം... എന്ന് മഹിഷബന്ധനത്തില്‍ പറയുന്നുണ്ട്..'
   'മേല്‍ പറഞ്ഞ ശ്ലോകം സംസ്കൃതമാണോ..?'
   ''അല്ല, ഹിംസ്കൃതം..'
   'സെക്സിനെ കുറിച്ച് എന്താണ് താങ്കളുടെ സമീപനം....?'
   'സെക്സ് ഈസ്‌ എ വാക്സിന്‍ ടു മിക്സ് ബോത്ത്‌ സെക്സ് വിത്ത്‌ സക്സസ് എന്ന അലക്സി ലക്സനോവിച്ചിന്‍റെ തിയറിയോട് യോജിക്കുന്നു...'
   'ആരാണ് അദ്ദേഹം..?'
ഛെ, അത് പോലും തനിക്കറിയില്ലേ എന്ന ഭാവത്തില്‍ പയ്യന്‍:
   'ലക്സംബര്‍ഗിലെ തത്വചിന്തകനായ ടാക്സിഡ്രൈവര്‍...'
   'എന്‍റെ കഥാപാത്രമായതിനു ശേഷം എങ്ങനെയുള്ള ജീവിതമാണ് നിങ്ങള്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്...?'
   'താങ്കള്‍ എന്തു നല്‍കുന്നുവോ അത്..!'
ഹമ്പട രാവണാ..
    'തല്‍കാലം അഭിമുഖം കഴിഞ്ഞു. റിസള്‍ട്ട് അല്‍പസമയത്തിനകം അറിയാം, പുറത്തേക്ക് ഇരുന്നോളു...'
പയ്യന്‍ പുറത്തേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടെ കയ്യില്‍ ഒരു കയറുമായി ഒരു പെണ്‍കുട്ടി അകത്തേക്ക് കടന്നു. കയറിന്‍റെ തുമ്പത്ത് ഒരാട്ടിന്‍കുട്ടി...!
ഒരു ചൂളം വിളിയോടെ പയ്യന്‍ പോയി. തിരിഞ്ഞു നോക്കിക്കൊണ്ട്.. 'ചെറ്റപ്പുരസമൂഹത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ചമേലിയാണോ? ഓര്‍മ്മ വരുന്നില്ല.., അവള്‍ക്കു ആടുണ്ടായിരുന്നതായി തോന്നുന്നില്ല..' തുടങ്ങിയ പയ്യന്‍റെ ആത്മഗതങ്ങള്‍ മെസ്മെരിസം കൊണ്ട് ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കി..

   'ഞാന്‍ പാത്തുമ്മ, ഇതെന്‍റെ ആട്...'
   'ഓ, പാത്തുമ്മയുടെ ആട്... ഇരിക്കൂ....'
   'ഞാനിവിടെ നിന്നോളാം....'
ഞാന്‍ അഭിമുഖത്തിനൊരുങ്ങി. കാര്യങ്ങള്‍ ഇത്രത്തോളമായപ്പോളാണു ഒരു കൂട്ടം പോലീസുകാര്‍ മുറിക്കുള്ളിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറിയത്:
   'മിസ്റ്റര്‍, യു ആര്‍ അണ്ടര്‍ അറസ്റ്റ്..'
ഉന്നതനെന്നു തോന്നിക്കുന്ന ഒരുത്തന്‍ ആക്രോശിച്ചു.
   'എന്തിന്?'
   'എന്തിനെന്നോ? കൊള്ളാം എല്ലാമറിഞ്ഞിട്ടും അറിയാത്ത നാട്യം. ബ്ലഡിബിച്ച്..'
ദൈവമേ കാര്യമെന്ത്? മെസ്മെറിസം തോറ്റ്പോകുന്നു.
   'ഞാന്‍ തന്നെ പറയാം. കഥാമോഷണം. അഥവാ പാത്രവാണിഭം. എഴുന്നേറ്റ് എന്‍റെ കൂടെ വരുന്നതാണ് നിങ്ങള്‍ക്ക് നല്ലത്..'
ങേ, ഞാന്‍ വാണിഭം നടത്തിയെന്നോ? ഞാന്‍ ഇന്‍റര്‍വ്യൂ നടത്തിയവര്‍ സ്വമനസ്സാലെ എന്‍റെ അടുക്കല്‍ വന്നവരാണ്. ഷെര്‍ലക് ഹോംസ്, ബകുള്‍, അപ്പുക്കിളി, ഭാരതി, മോണ്ടിക്രിസ്റ്റോ.. എത്രപേര്‍..?
ഒടുവിലത്തെ രണ്ടുപേരായിരുന്നു പയ്യനും, ഇവളും. എനിക്കൊന്നും പിടികിട്ടിയില്ല.
   'സര്‍, നിങ്ങള്‍ തെറ്റിദ്ധരിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഞാനൊരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ല. ആഗോളീകരണത്തിന്‍റെ ഭാഗമായി എല്ലാവരും ചെയ്യുന്നതു പോലെയേ ഞാനും.. എന്നെ വെറുതെ വിടൂ..'
   'അത് തീരുമാനിക്കാനല്ലേ സര്‍ക്കാര്‍ മുഴത്തിനു മുഴം കോടതികള്‍ പണിതിട്ടിരിക്കുന്നത്....?'
എന്നെ അവര്‍ കൈവിലങ്ങ് വെച്ച് പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. പാത്തുമ്മ സഹതാപത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
പുറത്ത് ഒരു കോണില്‍ കൊളുത്താത്ത ഹവാന ചുണ്ടില്‍ വെച്ച് പയ്യന്‍ ചിരിക്കുന്നു.
യാ ഇലാഹീ... എല്ലാം പിടികിട്ടി. അവന്‍, അവനാണ് വില്ലന്‍!
ഗേറ്റിനു പുറത്ത് നിര്‍ത്തിയിട്ടിരുന്ന പോലീസ് ജീപ്പിലേക്ക് കയറവേ ഒരു സംസ്കൃത ശ്ലോകം കേട്ട് ഞാന്‍ ഞെട്ടിത്തെറിച്ചു. അപ്പോള്‍ ഉന്നതപ്പോലീസന്‍ തൊപ്പിയൂരി കറവീണ പല്ലുകള്‍ കാട്ടിചിരിച്ചു. കഷണ്ടി വീണ നെറ്റിത്തടത്തിനു കീഴെ കുറുകുന്ന കണ്ണുകള്‍ കൊണ്ടു തറഞ്ഞു നോക്കി പുള്ളി ഉവാച:
    'സംസ്കൃതവിരോധിയാ അല്ല്യോ..?'
 ദൈവദൈവമേ.., ഇതയാളല്ലേ.., ആ ഫലിതക്കാരന്‍*.......!???'
ഞാന്‍ ബോധം കെട്ടു വീണു...!


.....................ശുഭം..............
സമര്‍പ്പണം: *മലയാളത്തിന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരന്‍ വീ.കെ.എന്‍

Monday, 24 February 2014

കൊച്ചിണ്ടന്‍

നിങ്ങള്‍ കൊച്ചിണ്ടനെ കുറിച്ച് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ?? 
എങ്ങനെ കേള്‍ക്കാനാണ്‌??
നാട്ടുകാര്‍ തന്നെ കൊച്ചിണ്ടനെ മറന്നു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. മരണം പിന്‍വിളി വിളിക്കാന്‍ ബാക്കിയായ ഏതാനും പഴമക്കാരുടെ നാവില്‍ മാത്രം കൊച്ചിണ്ടന്‍ മറക്കാത്ത പേരായി, വാക്കായി, മന്ത്രമായി....
ഞങ്ങളുടെ അടുക്കളവരാന്തയില്‍ 'ഉമ്മാരെ....' എന്ന് വിളിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന മഞ്ഞിന്‍പാട പോലെ അവ്യക്തനായ കൊച്ചിണ്ടന്‍ എന്‍റെ മനസ്സിലും ഉണ്ട്...
കൊച്ചിണ്ടന്‍ ഒരു നാടന്‍ ഇതിഹാസമായിരുന്നു..
അതിനെക്കാളുപരി ഒരു നാടിന്‍റെ ആവശ്യമായിരുന്നു..
തോട് മാടാനും, വേലി കെട്ടാനും, പുര മേയാനും, മരം മുറിക്കാനും എന്തിനു കന്നുപൂട്ടിലും, ഓണത്തല്ലിലും വരെ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന ആവശ്യങ്ങളുടെ നീണ്ട പാശങ്ങള്‍ കൊച്ചിണ്ടനെയെന്നും വരിഞ്ഞുമുറുക്കിയിരുന്നു..
കൊച്ചിണ്ടന്‍ ഒന്നരവല്ലിപ്പണി ഒറ്റയടിക്ക് തീര്‍ക്കുമായിരുന്നു. വയറു നിറച്ചൊരൂണ്, മനസ്സറിഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന കൈമടക്ക്‌...... (കൊച്ചിണ്ടന്‍ കൂലി വാങ്ങിക്കില്ല) കൊച്ചിണ്ടനു സന്തോഷമായി. എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് ഒരു പൊടിക്കട്ടനോ, ഒന്നു മുറുക്കാനുള്ള വട്ടമോ കൂടിയായാല്‍ ബഹുജോര്‍...!


'ഉമ്മാരെ, അപ്പൊ കൊചിണ്ടനങ്ങ്ട്ട്.......'

'ഇനീപ്പോ നെന്നെ നി ഹെന്നാ കിട്ടാ?? വടക്കേ പറമ്പിലെ വേല്യൊന്നു കെട്ടണം. പൊളിഞ്ഞെട്ക്കണയിലെ കണ്ട പയ്ക്കള് കേറാ.....'

'അത്പ്പോ, നാളെ മ്മടെ ഔസേപ്പ് മാപ്ലാടെ തൊഴുത്തൊന്നു മേയ്ണത്രേ.. രണ്ടീസം കയ്ഞ്ഞിട്ട് കൊച്ചിണ്ടന്‍ വരാന്നേ! ന്താ പോരെ ഉമ്മാരെ..?'

'മതി. പക്കേങ്കില് നീയും ചെട്ടിക്കുന്നിലെ കാറ്റും ഒരേ വട്ടത്തിലാ, എവ്ടുക്കാ പാളാന്നു ഒരു തിട്ടോം ണ്ടാവില്ല....'

'അതെന്തൂട്ട് വര്‍ത്താനാ ന്‍റെ ഉമ്മാരെ? കൊച്ചിണ്ടന്‍ വരാന്നു പറഞ്ഞാ വരാണ്ടിരിക്ക്വോ??'

......അങ്ങനെ കുറെ സംഭാഷണശകലങ്ങള്‍ ഓര്‍മ്മയുടെ പിന്നാംപുറത്ത് ഇപ്പോഴും മുഴങ്ങുന്ന പോലെ.
കൊച്ചിണ്ടന്‍ എനിക്കാദ്യം ഒരു ഭയപ്പാടിന്‍റെ കഥയായിരുന്നു.. പിരിച്ചു വെച്ച കൊമ്പന്‍മീശയും, ചുവന്നു തുടുത്ത കണ്ണുകളും എന്നില്‍ ഭയത്തിന്‍റെ വിത്തെറിഞ്ഞു. അരയില്‍ തിരുകിവെച്ച അലുകുകളുള്ള 'പിശാങ്കത്തി' ആണ്‍കുട്ടികളുടെ 'ചുന്നി' മുറിക്കുവാനാണെന്ന് നാട്ടിലെ മറ്റു കുട്ടികളെ പോലെ ഞാനും വിശ്വസിച്ചു. അന്നൊക്കെ ഊണ് കഴിക്കാനിരിക്കുമ്പോള്‍ ഉമ്മച്ചി പറയും;

'ദേ, കൊച്ചിണ്ടന്‍ വരണുണ്ട്.. ന്‍റെ പുന്നാരമോന്‍ ദേ ഈ പിടി കൂടി വാങ്ങിച്ചാ മതി'

ഒരു പിടി കഴിഞ്ഞ്, ആ പാത്രത്തിലെ ചോറു തിന്നുതീരും വരെ കൊചിണ്ടന്‍റെ വരവും, ഈ പിടികൂടി എന്ന വാചകവും ആവര്‍ത്തിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കും..
വലുതായപ്പോളാണ്, ഒരുപാട് കുട്ടികളെ ഊട്ടുവാന്‍ കൊച്ചിണ്ടന്‍ അദൃശ്യനായി എത്താറുണ്ടായിരുന്നു എന്ന അത്ഭുതരഹസ്യം ഞാന്‍ `മനസ്സിലാക്കിയത്.
ഒരേസമയം പലരുടെയും 'റൂഹ്' പിടിക്കാന്‍ വരുന്ന 'മലക്ക് അസ്രായീലിനെ' പോലെ കൊച്ചിണ്ടന്‍ ഒരേ സമയം ഞങ്ങളെ തീറ്റിക്കുവാന്‍ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു..

             
                   ഒരു ചെറിയ മാടം കെട്ടി അതിലായിരുന്നു കൊചിണ്ടന്‍റെ കിടപ്പ്. പണ്ട് കൊച്ചിണ്ടനു ഭാര്യയുണ്ടായിരുന്നത്രേ. ഒരു മഴക്കാലത് കര്‍ക്കിടകത്തിന്‍റെ കൂടെ എവിടെ നിന്നോ എത്തിയ പേരറിയാത്ത വരത്തന്‍റെ കൂടെ അവള്‍ ഒളിച്ചോടിപ്പോയി.
അല്ലെങ്കിലും കൊചിണ്ടനെ അവള്‍ക്കു വിലയില്ലായിരുന്നു..
'അയാള് രു ആണാ?? കെടക്കപ്പായ ഒറങ്ങാന്‍ മാത്രാന്നാ ആള്‍ടെ വിജാരം. ഇങ്ങന്ത്തൊരു മനിസന്‍. ന്‍റെ മുത്തപ്പാ, ത്രയ്ക്ക് ദണ്ണിക്കാന്‍ മാത്രം ഞാനെന്തൂട്ട്‌ പാപാ ചെയ്തെ??'
കൊചിണ്ടനെ കുറിച്ച് തുറന്നടിച്ചു കറങ്ങിനടക്കുകയായിരുന്നു അവളുടെ പതിവ്. എങ്കിലും പണിയെടുത്ത് വരുന്ന കൊച്ചിണ്ടന് അവള്‍ കഞ്ഞിയും, പയറ്പുഴുക്കും വെച്ചുകൊടുത്തു. കുളിച്ചു വന്ന് കഞ്ഞിയും, പുഴുക്കും സാപ്പിട്ട് അവരൊരു പായയില്‍ കിടന്നുറങ്ങി. പിറ്റേന്നും പതിവുപോലെ അയാളുടെ ആണത്തത്തിന്‍റെ നേര്‍ക്ക്‌ ചോദ്യശരങ്ങളുമായി അവള്‍ ഇടവഴികള്‍ താണ്ടി. അവളുടെ കണ്ണീരില്‍ കരിയിലകള്‍ നനഞ്ഞു.
വല്ലവരും അതേപ്പറ്റി ചോദിച്ചാല്‍ കൊച്ചിണ്ടന്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ടൊഴിഞ്ഞുമാറും. ചോദ്യകര്‍ത്താവ്‌ വിടാന്‍ ഭാവമില്ലെങ്കില്‍ കഴുത്തുവെട്ടിച്ച്, കണ്ണുനിറച്ച് കൊച്ചിണ്ടന്‍ മൊഴിയും:

'അവള്ക്ക് തലക്ക് ദെണ്ണം ണ്ട്ന്നേ.. ല്ലെങ്കി, മാനള്ളോരു വായാട്ണതാണോ വിളിച്ച് കൂവണേ...? ത്രന്നെ, തലക്ക് ദെണ്ണായതാ; മച്ചിയായതോണ്ട് തലക്ക് ദെണ്ണായതാ.....'

ആരുടെ വാക്ക് വിശ്വസിക്കും??
ഇടവഴികളും, കരിയിലകളും കൊച്ചിണ്ടന്‍റെ പെണ്ണിനെ വിശ്വസിച്ചു. കാരണം അവരാണല്ലോ അവളുടെ കണ്ണീരില്‍ നനയുന്നത്. വേലിപ്പത്തലുകളും, തോടുകളും, പാടങ്ങളുമെല്ലാം കൊചിണ്ടനെ വിശ്വസിച്ചു.
കാറ്റിലിളകിയാടി കൊന്നത്തലപ്പുകള്‍ പതുക്കെ മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു:
'അവള് മച്ചിയാ... അവള് മച്ചിയാ...'

എന്തായാലും അക്കൊല്ലത്തെ കര്‍ക്കിടകം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കൊചിണ്ടന്‍റെ മച്ചിപ്പെണ്ണ്‍ അയാളുടെ അന്നേവരെയുള്ള സമ്പാദ്യവുമായി പെയ്തൊഴിഞ്ഞു.
കൊച്ചിണ്ടന്‍ മാത്രം ബാക്കിയായി. കഴുത്തു വെട്ടിച്ച്, കണ്ണുനിറച്ച് കൊച്ചിണ്ടന്‍ പറഞ്ഞു:
'നിക്കിപ്പോ ന്തിനാ കാശ്? അവള് എടുത്തോട്ടെ......'


                        കാലവും മച്ചിപ്പെണ്ണിനെ പോലെയായിരുന്നു. അത് എപ്പോഴും ഓടിയോളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. 'സിലോണില്‍' നിന്ന് ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടു തിരിച്ചെത്തിയവരുടെ ദുര്യോഗങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ സാഹസികരായ ചെറുപ്പക്കാര്‍ ഭാഗ്യത്തിന്‍റെ മരുഭൂമി തേടി പുറപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. അക്കാലത്ത് എല്ലാവരുടെ നാവിലും നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന വാക്കുകളായിരുന്നു, പേര്‍ഷ്യ, കള്ളലാഞ്ച് എന്നിവ.
എന്‍റെ വാപ്പച്ചിയും സാഹസികരിലൊരാളായി ബോംബേക്ക് വണ്ടി കയറി. ബോംബേയില്‍ നിന്ന് മുഷിഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ഇന്‍ലന്റില്‍   ‍ചുളുങ്ങിയ അക്ഷരങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ബാപ്പച്ചി ഉമ്മച്ചിക്ക് എഴുതിയിരുന്നു..
അടുത്തവീട്ടിലെ ശാരദചേച്ചിയുടെ ശബ്ദത്തില്‍ ബാപ്പ പറഞ്ഞു:

 'എനിക്ക് സുഖം തന്നെ. നിനക്കും കുട്യോള്‍ക്കും സുഖമെന്ന് കരുതുന്നു. ഞാന്‍ നാളെ പേര്‍ഷ്യക്ക് കപ്പല് കേറും. അല്ലാഹു കാക്കട്ടെ. നീ അഞ്ചുനേരവും എനിക്ക് വേണ്ടി ദുആയിരക്കണം. എന്‍റെ പുന്നാര ഹസ്സനും, ആമിനാക്കും ബാപ്പച്ചിയുടെ ചക്കരയുമ്മ. എല്ലാരോടും സലാം പറയുക. ഇനി വിധിപോലെ..
എന്ന് സ്വന്തം....'

ബോംബേയില്‍ നിന്ന് എത്തിയ കത്തിന് ശേഷം ദിവസങ്ങള്‍ക്ക് ആഴ്ചകളുടെയും മാസങ്ങളുടെയും നീളം വെച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഉമ്മച്ചിയുടെ അടക്കിപ്പിടിച്ച തേങ്ങലുകള്‍ നിലവിളികളായി ഉയരാന്‍ തുടങ്ങി.
ഉമ്മച്ചിയുടെ കണ്ണീരില്‍ മെത്തപ്പായ കുതിര്‍ന്നു.
ഏര്‍വാടിയിലെ വിശുദ്ധജാറത്തിലേക്കായി ഉമ്മുമ്മ നേര്‍ച്ചകള്‍ നേര്‍ന്നു. വീട് ദുരന്തസമാനമായ അസ്വസ്ഥതയുടെ വലയത്തിലായിരുന്നു. നാട്ടിലെ പല വീടുകളുടെ അവസ്ഥയും അങ്ങിനെത്തന്നെയായിരുന്നു.
ഞാന്‍ മാത്രം സന്തോഷവാനായിരുന്നു.
അകാരണമായി കിട്ടിയ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്‍റെ ചരട് വലിച്ച് ഞാന്‍ ‍നടന്നു.
തോടുമണ്ടകളില്‍, പാടവരമ്പുകളില്‍ എല്ലാം ഉത്സാഹത്തോടെ ഞാന്‍ പാഞ്ഞു..
സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്‍റെ ആ നാളുകളിലായിരുന്നു ഞാന്‍ കൊചിണ്ടനുമായി ചങ്ങാത്തം കൂടിയത്. കാറ്റിന്‍റെ ഏണിപ്പടികളിലെവിടെയോ വെച്ച് മൂക്കുകുത്തിയ ഒരു പട്ടത്തിന്‍റെ പുറകെ ഓടി ഞാന്‍ ചെന്നെത്തിയത് കൊച്ചിണ്ടന്‍റെ മാടത്തിന് മുന്‍പിലായിരുന്നു. പട്ടമൊരു തെങ്ങിന്‍റെ ഉച്ചിയില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു. ഒരു ചിരിയോടെ കൊച്ചിണ്ടന്‍ തെങ്ങിലേക്ക് ആയാസപ്പെട്ട്‌ കയറി പട്ടമെടുത്തു നിലത്തേക്കിട്ടു. തെങ്ങില്‍ നിന്നും ഇഴുകിയിറങ്ങി കൊച്ചിണ്ടന്‍ പട്ടമെടുത്ത്‌ എന്‍റെ നേര്‍ക്ക്‌ നീട്ടി.
ഒന്നുകൂടി ഉറക്കെ ചിരിച്ചു..
കൊച്ചിണ്ടനെ കണ്ടത് മുതല്‍ പേടിച്ചരണ്ട് വരമ്പത്ത് നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍. അകലെയൊരു നിഴല്‍ കാണുമ്പോഴേക്കും ഓടിയൊളിക്കുന്ന ഞാന്‍!! അങ്ങനത്തെ ഞാനാണ് കൊച്ചിണ്ടന്‍റെ മുന്നില്‍തന്നെ വന്നു പെട്ടിരിക്കുന്നത്.
പട്ടം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ വീണ്ടും ഓടിയൊളിക്കുമായിരുന്നു. സത്യം..
കൊച്ചിണ്ടന്‍ പട്ടവുമായി അടുത്തേക്ക് വരികയാണ്.. ഞാന്‍ പിന്നിലേക്കും..

'ന്നാ പിടിച്ചോ ഉണ്ണ്യോളെ, കൊച്ചിണ്ടന്‍ പിടിച്ച് തിന്നൊന്നില്ലാട്ടോ....'
പിന്നെ എന്‍റെ ഭീതി കലര്‍ന്ന മുഖഭാവം കണ്ടിട്ട്:

'ന്താ പേടിണ്ടോ??'

'ഇങ്ങള് ന്‍റെ ചുന്നി മുറിക്ക്വോ...?' 

ഭയാശങ്കകള്‍ വാക്കുകളായി പുറത്ത് ചാടിയപ്പോള്‍ കൊച്ചിണ്ടന്‍ പൊട്ടിപ്പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. പിന്നെ ചിരിയൊതുക്കി കൊച്ചിണ്ടന്‍ ചോദിച്ചു.

'അയ്യേ, ആരാ ഈ പുളു ന്‍റെ ഉണ്യോള്‍ക്ക് വായാടിത്തന്നേ...?  കൊച്ചിണ്ടന്‍ രു പാവല്ലേ..?'

'അപ്പൊ ഈ കത്തി ന്തിനാ???'

'ഹഹ.. അതോ അത് അടക്ക ചെരുവാനല്ലേ? അല്ലെങ്കി നല്ല എളനീര് ചെത്താന്...'

മനസ്സില്‍ ആശ്വാസം ഒരു കടലിന്‍റെ സ്പര്‍ശമായി.
കൊച്ചിണ്ടന്‍ പട്ടമെന്‍റെ കയ്യില്‍ വെച്ചു തന്നു.
അങ്ങനെയാണ് ഞങ്ങളുടെ ചങ്ങാത്തം ആരംഭിച്ചത്.


           കൊച്ചിണ്ടന്‍ എന്‍റെ കൂട്ടുകാരനായി. ഗുരുവായി. തോട്ടില്‍ തുള്ളിപ്പാഞ്ഞ പള്ളത്തിയെ ഊത്തുളി വെച്ച് കോര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കൊച്ചിണ്ടനാണ് ആദ്യ പാഠം പകര്‍ന്നു തന്നത്. കൊച്ചിണ്ടന്‍ എന്നെ നീന്താന്‍ പഠിപ്പിച്ചു. വെള്ളത്തിന്‍റെ പ്രതലം പായ പോലെ എനിക്ക് വേണ്ടി കാത്തു കിടന്നു.
കൊട്ടത്തോക്ക്, മുളംപീപ്പി, കൈതോലച്ചക്കവണ്ടി തുടങ്ങിയ അപൂര്‍വ കളിപ്പാട്ടങ്ങള്‍ മറ്റുള്ള കുട്ടികള്‍ക്കിടയില്‍ എന്‍റെ അന്തസ്സ് വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ചു.
പള്ളിക്കാട്ടിലെ 'ജിന്നിന്‍റെ കുപ്പായക്കൈ' കാണുവാന്‍ മാത്രമുള്ള സാഹസികനായി ഞാന്‍ മാറിയതും അക്കാലത്തായിരുന്നു...
(പൊഴിഞ്ഞ പാമ്പിന്‍റെ പടമായിരുന്നു അത് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ പില്‍ക്കാലത്തും , എന്തിനു ഇന്നും ഞാന്‍ അതിനെ ജിന്നിന്‍റെ കുപ്പായക്കൈ എന്ന് വിളിക്കാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.)
കൊച്ചിണ്ടന്‍ എന്നെ ചെട്ടിക്കുന്നിന്‍റെ ഉയരത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. നെല്‍പ്പാടങ്ങളും, കശുമാവിന്‍ തോപ്പുകളും സുന്ദരമായ ചിത്രമായി എനിക്ക് മുന്‍പില്‍ നീണ്ടുപരന്നു കിടന്നു...
പണ്ട് എന്‍റെ ഉപ്പാപ്പയെ ചെട്ടിക്കുന്നിലെ ചെട്ടി വഴിതെറ്റിച്ച കഥ അവിടെ വെച്ചാണ് കൊച്ചിണ്ടന്‍ എനിക്ക് പറഞ്ഞുതന്നത്:


'സായിബ് നല്ല ഉസിരുള്ള മനിസനേര്‍ന്ന്.. വെട്ടൊന്ന്, മുറി മൂന്ന് ന്നായിരുന്നു. ആ, നൊമ്മടെ മേത്തല പാടത്തെ വരമ്പ് പൊട്ട്യ ഒരു തുലാത്തില് മൂപ്പരും കൊച്ചിണ്ടനും കൂടി പോയിരിക്വാര്‍ന്നു..
ചറപറാ പെയ്ത്ത്ള്ള രാവാര്‍ന്ന്.. കൂടെ നല്ല ചിലം ചെലം മിന്നലും. അന്ന് ചെട്ടിക്കുന്ന് ഈ പരുവല്ല ട്ടാ. നെറച്ചു മരങ്ങളേര്‍ന്നു. പൊള്ളണ വെയിലത്ത്‌ പോലും ര്ട്ടാര്‍ന്നുന്നേ.. ങാ പറഞ്ഞു ബന്നത്, വരമ്പ് വലിച്ചിട്ടു കൊച്ചിണ്ടന്‍ കാവല് നിന്ന്.  സായിബ് ചെട്ടിക്കുന്നു കേറി കുടീല്‍ക്കും പോയി.'

'ന്നിട്ട്...??'

'ന്നി ട്ടെന്താ..?? രാവ് മുഴോന്‍ നടന്നിട്ടും സായിബ് കുടീലെത്തീല... '

കൊച്ചിണ്ടന്‍ എന്തോ ഓര്‍ത്തു ചിരിക്കുകയാണ്.

'ചെട്ടി പറ്റിച്ച പണിയല്ലേന്ന്... പക്കെങ്കില് മൂപ്പര് സുജായേര്‍ന്നു.. അയിനാലക്കൊണ്ട് ചെട്ടിക്കു ബാത കൂടാന്‍ പറ്റീല..'

'അപ്പൊ കൊച്ചിണ്ടനോ..?'

'കൊച്ചിണ്ടന്‍ വരമ്പത്തല്ലാര്‍ന്നോ? നേരം ബെളുത്തപ്പളല്ലേ സായിബ് ചെട്ടിക്കുന്ന്‍ 'കയബാക്യ' കത കൊച്ചിണ്ടന്‍ അറിയണ്...'

കൊച്ചിണ്ടന്‍ ഉറക്കെയുറക്കെ ചിരിക്കുകയാണ്..



      കാലത്തിന്‍റെ 'മച്ചിപ്പോക്ക്' തുടരുകയായിരുന്നു.  കൊച്ചിണ്ടന്‍ തളരാനും ഞാന്‍ വളരാനും വേണ്ടി. ഗള്‍ഫില്‍ നിന്നും അത്തറ് മണക്കുന്ന പെട്ടികളുമായി വാപ്പച്ചി തിരിച്ചു വന്നതും, ഉമ്മുമ്മയെ പള്ളിക്കാട്ടിലെ മണ്ണ് തിന്നതും ആ വളര്‍ച്ചക്കും തളര്ച്ചക്കും ഇടയില്‍ പാരസ്പര്യങ്ങളായി.

      ഉമ്മച്ചിയെ ഉമ്മാര് എന്ന ബഹുമതി കൊണ്ട് കൊച്ചിണ്ടന്‍ വിശേഷിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഗൃഹഭരണവും, ഗള്‍ഫ് കാരന്‍റെ ഭാര്യ എന്ന നിലയും ഉമ്മച്ചിയെ ഒരു സ്വയം നിര്‍മ്മിത റാണീയാക്കി മാറ്റി.

'പണ്ടത്തെ പ്പോലെ ആവണ് ല്യന്‍റെ ഉമ്മാരെ. ന്താ ചെയ്യാ. കൊച്ചിണ്ടനും വയ്യാണ്ടായി തൊടങ്ങി. കെടത്താണ്ട് വിളിച്യാ മത്യാര്‍ന്നു മോള് ല് ക്ക്..'

കൊച്ചിണ്ടനു എത്ര വയസ്സായി എന്ന് ആര്‍ക്കുമറിയില്ലായിരുന്നു. 60-70-90 എന്നൊക്കെ നാട്ടുകാര്‍ തരം പോലെ മൂളിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കൊച്ചിണ്ടനു തന്നെ
തന്‍റെ പ്രായം നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം.

'നിക്ക് അറീല്ല ന്‍റെ ഉണ്യോളെ, പത്തമ്പത് പ്രാശ്യം മല ചവ് ട്ടാന്‍ പോയെട്ക്കുണൂ.. ത്ര തന്നെ.'

കൊച്ചിണ്ടന്‍ എനിക്ക് മല ചവിട്ടാന്‍ പോയ കഥകള്‍ പറഞ്ഞു തന്നു. മണ്ഡലകാലത്ത് കൊച്ചിണ്ടന്‍ വ്രതം നോറ്റ്, കറുത്ത മുണ്ടും ധരിച്ച്, കഴുത്തില്‍ രുദ്രാക്ഷവും, നെറ്റിയില്‍ കളഭവും ചാര്‍ത്തി തെക്കോട്ട്‌ നടന്നു പോകും, മലയിലേക്ക്..

'ആദ്യം ആരിനേ കാണാന്‍ പോണ്ടത്‌..? അറ്യോ ഉണ്യോള്‍ക്ക്? ആ, കൊച്ചിണ്ടന്‍ പറഞ്ഞു തരാട്ടാ..  ആദ്യം പോണ്ടത്‌ വാവര് മൂപ്പരെ കാണാനാ.. ആരാ മൂപ്പര്? അയ്യപ്പന്‍ സ്വാമീടെ ചങ്ങായല്ല്യാര്‍ന്നോ? വാവരെ കാണാണ്ട് ചെന്നാ സ്വാമിക്ക് പിടിക്കൂല. ത്രക്ക് ഇഷ്ടാ വാവര് മൂപ്പരെ.'

പേട്ടതുള്ളലും, മലകയറ്റവും കൊച്ചിണ്ടന്‍റെ വാക്കുകളിലൂടെ എന്‍റെ മനസ്സില്‍ ദേശവിളക്ക് തെളിച്ചു.

'ഞാന് വലുതാവുമ്പോ മല ചവിട്ടാന് പോവൂലോ..'
'ന്താ പ്പദ് കത? ഉണ്യോള് മല ചവിട്ടേ?? ഉണ്യോള്‍ക്ക് പൂവാനല്ലേ ബീമാപ്പള്ളി??'

കൊച്ചിണ്ടനു പോകാന്‍ മലയും, എനിക്ക് പോകാന്‍ പള്ളിയും എന്നതിലെ പൊരുത്തക്കേടായിരുന്നു അന്നെന്‍റെ ചിന്തയില്‍..

   മദ്രസയിലെ തലേക്കെട്ട് കെട്ടിയ മുസ്ല്യാര്‍ കാഫിറിന്‍റെ അധോഗതികള്‍ പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഉദ്വേഗത്തോടെ ചോദിച്ചു:

'കൊച്ചിണ്ടന്‍ കാഫിറാ...??'

'അതേടാ ബലാലെ, ഇദ്ദുനിയാവില് മുയ്മിനീങ്ങളല്ലാത്തോര്, അള്ളാനേം, മുത്ത്‌ നബീനേം ബിസ്വസിക്കാത്തോര് മുഴുങ്ങനും കാഫിറാ..'

കാഫിറായ കൊച്ചിണ്ടന്‍ എന്നില്‍ വിലാപങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തി. കാരണം അന്ത്യദിനത്തിലെ വിചാരണക്ക് ശേഷം കാഫിറുകളെ നരകത്തിന്‍റെ കൊടുംചൂടിലേക്ക് വലിച്ചെറിയും. എല്ലാവര്‍ക്കും അവരവരുടെ കുറ്റങ്ങള്‍ക്ക് ശിക്ഷയുണ്ട്. അല്ലാഹുവിനെ വിശ്വസിക്കാത്തവര്‍ക്ക് ഒരൊറ്റ ശിക്ഷയെ ഉള്ളൂ. കാലാകാലം നരകം! നരകത്തിലെ ഒരരുമണിത്തൂക്കം തീയുണ്ടെങ്കില്‍ ഈ ലോകം മുഴുവന്‍ കത്തിച്ചാമ്പലാക്കപ്പെടും. ഉരുകിത്തിളക്കുന്ന നരകത്തീയില്‍ കൊച്ചിണ്ടന്‍ കത്തിയെരിയുന്നതിനെ കുറിച്ച് ഞാന്‍ വേവലാതിപ്പെട്ടു. മദ്രസ വിട്ടു തെങ്ങിന്‍തോപ്പിലൂടെ ഞാന്‍ പാഞ്ഞു. ആമിന പുറകെ 'ആച്ക്കാ' എന്ന് വിളിച്ചു വരുന്നതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ വേലി കവച്ചു കടന്നു പാടവരമ്പിലൂടെ തെന്നിയിറങ്ങി കൊച്ചിണ്ടന്‍റെ മാടത്തിനരികില്‍ ഞാന്‍ കിതച്ചു നിന്നു. കൊച്ചിണ്ടന്‍ ഒരു തൈത്തെങ്ങിനു തടം കോരി നിന്നിരുന്നു.

'കൊച്ചിണ്ടന്‍ അള്ളാഹുവില് വിശ്വസിക്ക്നുണ്ടോ?'
ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

'ഉണ്ടല്ലോ ഉണ്യോളെ.. ല്ലാം അവന്‍റെ കള്യല്ലേ..? ഓരോരുത്തര് അവരാര്ടെ പേരിട്ട് ബിളിക്കുണൂന്നു മാത്രം..'

അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന കാഫിര്‍! എനിക്കൊരുപാട് അത്ഭുതം തോന്നി.


   കാലം പിന്നെയും പാടത്തെ ചെളിയായുണങ്ങി, മഴയായ് പെയ്ത്, പുഴയായ് ഒഴുകി മുന്നോട്ടു പോയി.
ഒരു മണ്ഡലക്കാലത്ത് കൊച്ചിണ്ടന്‍ കറുത്ത മുണ്ടെടുത്ത്, രുദ്രാക്ഷമിറ്റ്, കുറി തൊട്ട് തെക്കോട്ട്‌ പോയി. മല ചവിട്ടാന്‍..
കൊച്ചിണ്ടന്‍ പിന്നെ തിരിച്ചു വന്നില്ല. ശേഷം മലക്ക് പോയ പലരും കൊച്ചിണ്ടനെ കണ്ടെന്നും, ഇല്ലെന്നും അവരുടെ തരം പോലെ ചരിത്രങ്ങള്‍ തുന്നിക്കൂട്ടി.

കൊചിണ്ടനെ ഓര്‍ക്കാന്‍ എന്തായിരിക്കും കാരണം..?
അല്ലെങ്കില്‍ കൊച്ചിണ്ടന്‍ ഇതിനേക്കാള്‍ ഓര്‍മ്മ അര്‍ഹിക്കുന്നില്ലേ??
സ്മൃതികളുടെ അറകള്‍ പലതും ചിതലരിച്ച് തുടങ്ങിയത് കൊണ്ട് കൊച്ചിണ്ടന്‍റെ ചരിത്രത്തെയും അതൊരളവോളം ബാധിച്ചിട്ടുണ്ടാകാം. അല്ലെങ്കില്‍ മുറിഞ്ഞ ചില ഓര്‍മ്മക്കണ്ണാടികള്‍ പോലെ ശിഥിലമായിരിക്കാം.
പല ചരിത്രാവശിഷ്ടങ്ങളും ബാക്കി വെച്ചാണല്ലോ ഓരോ ചരിത്രവും പുനര്‍വായിക്കപ്പെടുന്നത്.
എന്തായാലും കൊച്ചിണ്ടന്‍റെ ചരിത്രം ഇവിടെ അവസാനിക്കുന്നില്ല.
ഇപ്പോഴും ചില രാത്രികളില്‍ മഞ്ഞിന്‍പാട പോലെ അവ്യക്തനായി കൊച്ചിണ്ടന്‍ വരാറുണ്ട്.. മറ്റുചിലപ്പോള്‍ അദൃശ്യനായ ഒരു മാലാഖയുടെ സാമിപ്യം ഞാനറിയാറുണ്ട്..
അപ്പോഴൊക്കെ എന്‍റെ മനസ്സില്‍ ഒരു ചോദ്യം പതുക്കെ പുളയാറുമുണ്ട്..

'കൊച്ചിണ്ടന്‍ ഇപ്പൊ എവിടാണ്??
നരകത്തിലോ........ അതോ......?????'



...................ശുഭം..............

Wednesday, 16 October 2013

അയ്യപ്പനും ഓന്റെ മാലാഖയും..

അയ്യപ്പന് വയസ്സായി എന്ന് മനസ്സിലാകാത്ത ഒരാളേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ,
അയ്യപ്പന്‍ തന്നെ..!
അയാളുടെ വയസ്സ് എണ്ണിയെണ്ണി അസ്വസ്ഥരായ മക്കളും, മരുമക്കളും ഒടുവില്‍ കണ്സല്ട്ടന്റ് 
ഏജന്‍സിയെ വിളിച്ചു കാര്യങ്ങള്‍ തീരുമാനിച്ചു.അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം വൃദ്ധസദനത്തിലേക്ക് അയാളെയും വഹിച്ചു മൂത്ത മോന്റെ കാറ് 
ചീറിപ്പാഞ്ഞു.
കുറെ നാള്‍ കൂടി യാത്ര ചെയ്യാന്‍ കഴിഞ്ഞ സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു അയ്യപ്പന്‍. സൈഡ്മിററിന് 
അപ്പുറത്ത് പുകപോലെ തെളിഞ്ഞ മാലാഖയോട് അയ്യപ്പന്‍ മന്ത്രിച്ചു: 'ന്നെ സ്കൂളില്‍ ചേര്‍ക്കാന്‍ പോകാ..!'
മാലാഖ ചിരിച്ചില്ല. പക്ഷെ അയ്യപ്പന്‍ ചിരിച്ചു.
പണ്ട് സൈക്കിള്‍ ഉരുട്ടിത്തേഞ്ഞ മലമടക്കുകളിലൂടെ തെന്നിപ്പായുന്ന കാറില്‍ അയാള്‍ ബാല്യകാലതിലേക്ക് പുനര്‍ജനിച്ചു. അയാളെ ചേര്‍ക്കാനുള്ള നക്ഷത്രസദനതിലെക്കുള്ള ഡോണേഷന്‍ കൂടുതലാണെന്ന വാദപ്രതിവാദങ്ങളുമായി മുന്‍സീറ്റില്‍ ഇരുന്നിരുന്ന മക്കള്‍ ആ ചിരിയുടെ ആഘാതത്തില്‍ ഒന്ന് ഞെട്ടി. അച്ഛന് വട്ടായോ?
മലയിറങ്ങി താഴ് വാരത്തെ അത്യാധുനിക ഓള്‍ഡ്‌ ഏജ് ഹോമിലേക്ക് വണ്ടി തിരിയുമ്പോള്‍ 
അയാളുടെ പനിനീര്‍പൂ പോലത്തെ ആത്മാവുമായി മാലാഖ ആകാശം കയറാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു.

...ശുഭം...




ഒരു ഐ.സി.യു.ഡയറിക്കുറിപ്പ്‌


*** 
9:07am
വര്‍ഷകാലത്തിനിടയിലെ വേനല്‍ത്തുരുത്തിലാണ് ഞാനിപ്പോള്‍... 
ചിറകു മുറിഞ്ഞ ശലഭങ്ങളായി വെയില്‍നാളങ്ങള്‍ എന്റെ ജാലകങ്ങളില്‍ പറന്നിറങ്ങുന്നു. ഇപ്പോള്‍ ഈ മഴവേനലില്‍ അന്നയെക്കുറിച്ചു എഴുതുവാന്‍ ശീതരക്തം നിര്ഗ്ഗമിക്കുന്ന ഹൃദയമെന്നെ നിര്‍ബന്ധിക്കുന്നു. പക്ഷെ മൌനമൊരു കഠാരയായി കപോലവും തകര്‍ത്ത് മസ്തിഷ്കത്തെ മുറിവേല്‍പ്പിക്കുന്ന ഈ ഇടവേളയില്‍ ബോധത്തിനും, അബോധത്തിനുമിടയില്‍ ഉടഞ്ഞുവീഴുന്ന നിഴല്‍ദൂരങ്ങളെ നിനക്ക് മനസ്സിലാക്കാനാകുമോ???
പേനക്കും, മനസ്സിനുമിടയില്‍ ചലനങ്ങളില്ലാതെയാവുകയാണ്.. സമാന്തരങ്ങളായി അവയെന്നെ നോവിക്കുന്നു.. അത് കൊണ്ട് അന്നയെ കുറിച്ച് മഴനൂല് പോലെ നേര്‍ത്ത പ്രജ്ഞയുടെ പ്രതലങ്ങളില്‍ ഞാനെന്റെ മൗനം കൊണ്ട് എഴുതാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ്. നിന്റെ നിനവുകളില്‍ നീയത് വായിച്ചെടുക്കുക..

10:32am
ഇതൊരു ശ്രമകരമായ കാര്യമാണ്.., ഈ വെളിച്ചത്തിന് നേരെ നോക്കി കിടക്കാന്‍...
അന്നയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോഴും ഞാനനുഭവിക്കാറുള്ള അതെ വിക്ഷുബ്ധത.. അവള്‍ നമ്മുടെ കണ്ണുകളിലേക്കു മാത്രമാണ് നോക്കുക. തുളച്ചിറങ്ങുന്ന ഈയമുനകള്‍ പോലെ ആ കണ്ണുകള്‍ റെറ്റിനയിലെ പ്രതിബിംബങ്ങളെ ആക്രമിക്കുന്നു..
ആക്രമണം! അന്നയ്ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു വാക്കായിരുന്നു അത്..
'പരസ്പരം ആക്രമിക്കാനുള്ള ആയുധങ്ങളാണ് നമ്മുടെ വാക്കുകള്‍' എന്ന് അവള്‍ പറയാറുള്ളത് ഓര്‍മ്മ വരുന്നു..
കണ്ണുകള്‍ അടഞ്ഞു പോവുകയാണ്. തലച്ചോറിനകത്ത് കറുത്ത വെളിച്ചപ്പൊട്ടുകള്‍ ഉതിര്‍ന്നു വീഴുകയാണ്.. മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന നാളമായി ഓര്‍മ്മ വിതുമ്പുന്നു...!

11:05am
പതുക്കെ... വളരെ പതുക്കെ ഞാന്‍ വീണ്ടും ഓര്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങുകയാണ്..
അന്നയെ കുറിച്ച് എഴുതാന്‍ നീയെന്നാണ് പറഞ്ഞത്?
റെയില്‍പാളത്തില്‍ കരിങ്കല്‍ ചീളുകള്‍ കൊണ്ടൊരുക്കിയ ശയ്യയില്‍ കിടന്ന നീണ്ടു കൊലുന്നനെയുള്ള ആ പെണ്‍കുട്ടിയുടെ വാര്‍ത്ത വന്നപ്പോഴോ?
അല്ലെന്നു തോന്നുന്നു.. അന്നയ്ക്ക് അവളോടുണ്ടായിരുന്ന സാമ്യം, നഗനമായ ആ ചെവികള്‍ മാത്രമായിരുന്നല്ലോ..
നഗരത്തിലെ രണ്ടുനക്ഷത്രമദ്യക്കടയില്‍ വെച്ച് ലഹരി മൂത്ത് കൂടെയുള്ളവനെ തലയടിച്ചു പൊട്ടിച്ച പെണ്‍കുട്ടിയുടെ വാര്‍ത്തയാണോ, അതോ ഹിജടകളെ കളിയാക്കി സംസാരിച്ച സ്വന്തം അദ്ധ്യാപകനെ ചെരുപ്പൂരിയടിച്ച ആ വിദ്യാര്‍ഥിനിയുടെ വാര്‍ത്തയാണോ..
എന്തായിരുന്നു, നിനക്കവളെ കുറിച്ച് കൂടുതലറിയാന്‍ താല്‍പ്പര്യം തോന്നിപ്പിച്ചത്??
വാര്‍ത്തകള്‍ കുനുകുനുന്നനെയുള്ള അക്ഷരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന നിന്റെ മേശപ്പുറത്ത്, അവളെയും നീയൊരുപക്ഷെ കറുത്ത മഷിപ്പേന കൊണ്ട് വേട്ടയാടിയിരിക്കാം.. വേട്ടയാടപ്പെടുന്നത് അവള്‍ക്കിഷ്ടമില്ലാതിരുന്നിട്ടു കൂടി!

12:12pm
അല്ല, എനിക്കോര്‍മ്മ വരുന്നു..
ശരിയാണ്, അങ്ങനെത്തന്നെയാണ്..
'വിക്ടര്‍ ലീനസി'നെ കുറിച്ച് 'ടോം' എഴുതിയത് വായിച്ചതിനു ശേഷം,
അന്നയെക്കുറിച്ചു എനിക്കുമെഴുതണമെന്നു നിന്നോട് മന്ത്രിച്ചപ്പോഴാണ്..
അപ്പോഴാണ് നീ പറഞ്ഞത്; അന്നയെ കുറിച്ച് കൂടുതല്‍ അറിയാന്‍ നിനക്കും ആഗ്രഹമുണ്ടെന്ന്...!
അതെ, ഞാന്‍ പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ്..
ഓ, ഈ നശിച്ച വേദന..
വാരിയെല്ലുകള്‍ക്കിടയില്‍ കൂടുകൂട്ടിയ നൊമ്പരക്കിളികള്‍ ചിറകടിച്ചു പറക്കുന്നത് പോലെ.. പൊട്ടിച്ചിതറിയ തോളെല്ലില്‍ വേദന ചില്ലുകള്‍ പോലെ തുളഞ്ഞു കയറുകയാണ്.. അന്നയെ കുറിച്ച് എഴുതുവാന്‍ (?) വേണ്ടിയാണ് ഞാനീ വേദന സഹിക്കുന്നത് തന്നെ..

12:58pm
അന്നയുമായി ആദ്യം കണ്ടുമുട്ടിയതിനെ കുറിച്ച് ഞാന്‍ നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ?
അര്‍ദ്ധപ്രജ്ഞയിലും ഞാനത് മറക്കാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല.
ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥത്തിലേക്ക് യാത്രചെയ്യുകയായിരുന്നു...
തീവണ്ടിയാത്രകള്‍ ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന യൌവ്വനം..!
പതിവ് പോലെ ഞാന്‍ ഇളകുന്ന ചതുരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട സൌഹൃദങ്ങളെ മണത്ത്, നുകര്‍ന്ന് യാത്രകളില്‍ നിന്നു യാത്രകളിലേക്കുള്ള എന്റെ സംക്രമണങ്ങളില്‍ സ്വയം പകര്‍ന്നു ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. സമാന്തരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഭോഗപ്രക്രിയയുടെ നനുത്ത ചലനങ്ങളേറ്റു വാങ്ങിയ ഇരിപ്പ്.. കമ്പികള്‍ ഇഴയിട്ട ജാലകങ്ങള്‍ എനിക്ക് മുന്‍പില്‍ കൊയ്ത്തു കഴിഞ്ഞതോ, തരിശ്ആയതോ ആയ ഭൂവിഭാഗങ്ങളുടെ തുടര്‍ച്ചയായ മുറിയന്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ എഴുതിക്കൊണ്ടിരുന്നു..
ഞാനിരിക്കുന്നതിന്റെ അടുത്ത സീറ്റില്‍ ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയുണ്ടായിരുന്നു.. യാത്രക്കിടയില്‍, എപ്പോഴോ, ഏതോ സ്റ്റേഷനില്‍ വെച്ച് കയറിയതാണ്..
വെളുത്തു കൊലുന്നനെയുള്ള ഒരു സുന്ദരി. ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കാതുകള്‍ അവള്‍ക്കൊരു നക്സല്‍ പരിവേഷം നല്‍കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. ഞാനും 'ഇന്‍സ്റ്റന്റ് സുഹൃത്തുക്കളും ചീട്ടു കളിക്കുകയായിരുന്നു. അതിനിടയിലേക്ക് തെറ്റിവെക്കപ്പെട്ട റമ്മിയിലെ പുള്ളി പോലെ അവള്‍ കടന്നു വന്നു.
പരിചയപ്പെടല്‍- ചീടുകളി- സംവാദങ്ങള്‍..
പിന്നെയെല്ലാം പതിവ് ചടങ്ങുകള്‍..
അന്നയന്നു ജീവിതത്തിന്റെ പതിവ് കാഴ്ചയായി മാറുകയാണെന്ന് പക്ഷെ ഞാനറിഞ്ഞില്ല.
പിന്നീട് യാത്രകള്‍ പലായനത്തിന്റെ നിഗൂഡതകളായി എന്നെ കീഴ്പ്പെടുത്തിയിരുന്നപ്പോഴൊക്കെ ഓരോ നഗരങ്ങളില്‍, ഇരുണ്ട ഗലികളില്‍,
ചരിത്രങ്ങളുറങ്ങുന്ന വിശ്രുതശ്മശാനങ്ങളില്‍, കടല്‍തീരങ്ങളില്‍, മലമൂടുകളില്‍ എവിടെ വെച്ചും ഞാന്‍ അന്നയെ അപ്രതീക്ഷിതമായി കണ്ടുമുട്ടിതുടങ്ങി....

1:39pm
അന്ന എന്നെയാണോ, ഞാന്‍ അന്നയെയാണോ പിന്തുടരുന്നത് എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ വിസ്മയകരമായ നഗ്നത എന്നെ മഥിച്ചു. എന്നിട്ടും പരസ്പരം കണ്ടുമുട്ടുവാന്‍ വേണ്ടി ഞങ്ങള്‍ യാത്ര തുടര്‍ന്നു. അര്‍ദ്ധവിരാമങ്ങളാണ് ഓരോ യാത്രാമൊഴികളുമെന്നു ഞാന്‍ ഡയറിയില്‍ കുറിച്ചിട്ടുണ്ടാകണം. ഹിജടകള്‍ക്ക് വേണ്ടി എപ്പോഴും ഒറ്റക്കല്ലന്‍നാണയങ്ങള്‍ കരുതിവെച്ചാണ് അവള്‍ യാത്ര ചെയ്യുക. അടുത്ത ജന്മം ഉണ്ടെങ്കില്‍ താനും ഹിജഡയാകുമെന്നു അവള്‍ കുറുകും. ഗോവയിലെ ഫെനിയും, ബോംബെയിലെ ഭംഗും ആസ്വദിക്കപ്പെടെണ്ട സ്വപ്നങ്ങളാണെന്നു പറയാന്‍ ഉള്ള അന്നയുടെ ധൈര്യം പോലെ അതും എനിക്ക് അത്ഭുതമായിരുന്നു.
എന്റെ ബ്രാണ്ടായ കത്രിക സിഗരറ്റ് അവളെ കണ്ടുമുട്ടുന്നതോടു കൂടി എരിഞ്ഞു തീരാരാണ് പതിവ്. പല വടക്കന്‍ നഗരങ്ങളിലും ആ 'സാദാ' സിസര്‍ കിട്ടാനുണ്ടായിരുന്നില്ല.
"ശ്യാമിനറിയാമോ ഞാനിത് എന്തിനാണ് തുടങ്ങിയത് എന്ന്?
ആകാശച്ചെരുവുകളിലെ
മേഖങ്ങളലിഞ്ഞില്ലാതാവുമെന്ന പേടിക്കാണ്
ഞാന്‍ ബീഡി വലിച്ചു തുടങ്ങിയത്..."
എന്റെ പോക്കറ്റ് ഡയറിയില്‍ പണ്ടെന്നോ തമാശക്ക് ഞാന്‍ മറന്നുവെച്ച വരികള്‍
സ്വതസിദ്ധമായ ചിരിയില്‍ ചാലിച്ച് അവള്‍ ഓര്‍ത്തെടുത്തത്‌ എവിടെ വെച്ചായിരുന്നു?
ഉജ്ജയിനി..? ഹൌറ..??

2:18pm
കാലം നിശ്ചലതയായി ഞങ്ങള്‍ക്ക് ചുറ്റുമുറഞ്ഞു കൂടിയ ആ ഇടനാഴികളെ കുറിച്ച് ഓര്‍മ്മിക്കുവാന്‍ ഈ "നിശ്ചലത"എന്നത് വിധിഹിതമായിരിക്കാം. ജീവിതത്തിന്റെ സ്ഥിരം കാഴ്ചകളെ അനുരോധിക്കുവാന്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് അന്ന സംസാരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
മേ-സിയാദയെ കുറിച്ച് സംസാരിച്ചിരുന്ന ഒരു പുഴക്കരയില്‍..
കണ്ണുകള്‍ വിടര്‍ത്തി അദൃശ്യമായ കാഴ്ചകളെ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നത് പോലെ അന്ന ശൂന്യതയിലേക്ക് നോക്കി. ആ കാഴ്ച്ചയവളെ ഉന്മത്തയാക്കുന്ന പോലെ..
'പ്രണയത്തിന്റെ ഗ്രീഷ്മായനവും, ഭ്രാന്തിന്റെ ഗര്‍ത്തവിതാനവും ജിബ്രാന്റെ സമാന്തരസ്വപ്നങ്ങളാണെന്ന്' ഞാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവള്‍ ഉച്ചത്തില്‍ അലറി.
" നീ മെ സിയാദയെ കുറിച്ച് ആലോചിക്ക്.. ഫെമിനിസം എന്ന വാക്ക് ആശയവത്കരിക്കുന്ന മുന്‍പേ പെണ്‍ചിന്തയുടെ തീക്ഷ്ണമായ സ്ഫുലിന്ഗമായി മേ കാലത്തോട് സംവദിക്കുന്നത് അറിയാന്‍ ശ്രമിക്ക്.."
ജിബ്ര്രനെ പോലും ചില സമയത്ത് നിഷേധിക്കാന്‍ തയ്യാറായ ആ സമീപനം തന്നെയായിരുന്നു അന്ന..

ഈ വേദന വീണ്ടും എന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍ കനല്‍ചില്ലുകള്‍ പാകുകയാണ്..
സത്യത്തില്‍ അന്നയെ കുറിച്ച് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിട്ട് പോലുമില്ല.
നഷ്ടപ്പെടുന്ന പ്രജ്ഞയുടെ ഈ അവസാനനിമിഷങ്ങളില്‍ ചോദ്യം എന്റെ നേര്‍ക്ക്‌ തുളയുന്ന വാള്മുനയാണ്.. അന്ന എനിക്ക് ആരായിരുന്നു??

4:59pm
ചില പാദപദനങ്ങള്‍ പുറത്തു മുഴങ്ങുന്നുണ്ടോ? ചിലപ്പോള്‍ അന്ന വരുകയായിരിക്കും..
നേര്‍ത്ത വെള്ളച്ചിറകുകള്‍ അണിഞ്ഞു അവള്‍ എന്റെ വേദനകള്‍ തിരിചെടുക്കുമായിരിക്കും..
വേദനയില്ലാത്ത ലോകം എന്നിക്ക് മുന്‍പില്‍ ചുരുളഴിയുന്നത് പോലെ... അടഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ ഞാന്‍ വീണ്ടും മുറുക്കിയടച്ചു......!!

........ശുഭം.....